Een plaagverhaal: onschuld was een doorbraakhit: het kwam vrijwel nergens vandaan, teisterde de hoofden van gamers over de hele wereld en knaagde aan alle vooroordelen over wat iedereen dacht dat gewoon weer een stealth-game zou zijn’. Asobo Studio kreeg onderscheidingen, variërend van beste verhaal, beste art direction en studio van het jaar — evenals een hele reeks Game of the Year-prijzen — voor zijn slaperig-hitpoging met de eerste game in de serie. En terecht; zelden zien we verhalen die zo aangrijpend zijn, zo kunstzinnig gedaan en zo subliem grotesk… en dat allemaal tegelijk.
Dus vervolg met Een plaagverhaal: Requiem zou nooit gemakkelijk worden. Asobo wist niet eens zeker of er een vervolg op de game zou komen terwijl het origineel in ontwikkeling was — en dat is waarschijnlijk maar het beste. Het betekent dat het originele verhaal niet in stukken is gehakt, afgeslacht en dat Frankenstein weer bij elkaar is gekomen omwille van een vervolg. Het betekent dat elke game zijn eigen identiteit, zijn eigen visie en zijn eigen kijk op waar verhalen vertellen en mechanica elkaar kruisen, behoudt. Het betekent dat Requiem, van wat we tot nu toe hebben gezien, nog schrijnender is dan zijn voorganger.
Van bovenaf gezien is Requiem veel meer van hetzelfde: high-fidelity graphics, een nadruk op stealth, diepe en verontrustende horror die in elke porie van het spel zit. Waar je ook doet, er is het gekwebbel van ratten en de doordringende geur van de dood – dit is een wereld waar Europa tenslotte nog steeds in de greep is van een deinende plaag. Je acties in de laatste game hebben de ongedierteepidemie niet opgelost. Maar waar de eerste game je een zwak en kwetsbaar gevoel gaf, alleen maar kinderen die probeerden te overleven in een wereld die totaal vijandig stond tegenover het leven, maakt Requiem je de bedreiging – op een stille, gruwelijke manier.
In een demo van een uur op de stand, kon ik het voortgaande verhaal van Amicia en Hugo ervaren vanaf het begin van de follow-up. De dynamiek is veranderd: deze kinderen staan nog steeds op hun achterste, ze worden nog steeds opgejaagd, ondermaats en zwak. Maar Amicia is verhard na haar eerdere ontmoeting met de Inquisiteurs; ze is nu gewapend met een kruisboog, voor als ze af en toe dodelijke tactieken op lange afstand moet inzetten om verder te komen. Munitie is schaars, zoals je zou verwachten, en de nadruk ligt nog steeds op stealth en het verplaatsen van ratten met licht en vuur om doorgangen tussen de bedreigingen te vinden.
Halverwege worden we in het spel gedropt, waar Amicia zwaar gewond is geraakt. Ze zet een dapper gezicht op voor kleine Hugo, maar er is niet veel kracht meer in haar. Ooit de grote zus, ze leidt hem naar een eiland dat zijn dromen achtervolgt – misschien waar wat er ook met hem aan de hand is, kan worden uitgedreven, of op zijn minst begrepen. Terwijl Amicia worstelt met het schuldgevoel van het slachten om te overleven, heeft een begripvolle maar even getraumatiseerde Hugo zich opengesteld voor zijn oudere zus over zijn relatie met de ratten: hoe hij met ze kan praten, ze voelen, ze beheersen. Amicia is natuurlijk op haar hoede. Dit zijn slechts de fantasieën van een arme, getraumatiseerde jongen, toch? Nee. Nee, dat zijn ze niet.
Het komt allemaal tot een hoogtepunt wanneer Amicia eindelijk toegeeft aan haar wonden: ze zakt op de grond in elkaar, net zoals sommige bewakers van de Inquisiteur het broer of zus-duo aanvallen. Hugo, radeloos en op het punt de laatste persoon in zijn leven te verliezen waarop hij kan vertrouwen, roept de ratten toe. Ze horen zijn smeekbede en geven zich aan hem over – de echte horror begint.
Als je dacht dat het verontrustend was om te zien hoe Amicia het slachtoffer werd van zwermen ratten in de eerste game, dan wordt de ante tienvoudig verhoogd — het commando over de horde grijpen en proberen om het rond te leiden met losse, hobbelige besturing voelt gewoon verschrikkelijk in je handen. Maar het is overtuigend; je wordt voortgeduwd, gedreven en kunt niet meer terug – je bent gewoon een vloedgolf van ratten die alles op zijn pad vernietigen. Al die tijd hoor je de onstoffelijke kreten van Hugo, gedwongen om te kijken naar het bloedbad dat hij veroorzaakt.
Je bestuurt de zwerm, gek en knarsetandend, en je wordt gedwongen de bewakers te achtervolgen, weg te praten en het vlees van de botten te ontdoen van elk levend wezen op je pad. Je kunt niet verder komen totdat je dat hebt gedaan (en ik wed dat andere puzzels je in de toekomst ook nodig zullen hebben om de rangen van de bewakers uit te dunnen). Om het dierengeklets van de ratten te horen terwijl Hugo kreunt en weerstand biedt… het is een heel andere smaak van verontrusting vergeleken met de eerste game, maar het is niettemin verontrustend. Erger nog als je met een fatsoenlijke koptelefoon speelt. Geeft je het gevoel dat je een douche nodig hebt. God weet hoe arm Hugo zich voelt.
Afgezien van de narratieve implicaties, opent deze nieuwe monteur de ongecompliceerde stealth-aard waarin de serie tot nu toe heeft bestaan. Het legt wat extra textuur bovenop wat al een best-in-class verhalende stealth-ervaring was. Ik heb wat bedenkingen bij het tempo – deze demo was halverwege het spel en leek je nog steeds kennis te laten maken met nieuwe mechanica – maar als de eerste game iets te bieden heeft, weet Asobo wat het doet.
Ik sta te popelen om de volledige versie van A Plague Tale: Requiem te spelen – en ik ben nog meer benieuwd naar het gesprek dat het zal starten wanneer iedereen met een Game Pass-abonnement de kans krijgt om het later dit jaar op te halen. Ik kijk ernaar uit om te zien of ik gewoon gevoelig ben, of dat het achtervolgen van vaders, echtgenoten en geliefden als een roedel ratten echt net zo verontrustend is als op de Gamescom-showvloer.
Ik geniet gewoon niet van het feit dat ik de komende week daarna overal waar ik ga het gekwetter en gekletter van ratten zal horen.
A Plague Tale: Requiem verschijnt op 22 oktober 2022 op Xbox Series X|S, PlayStation 5, pc en in Cloud-versie op Nintendo Switch.