Tekken is een enorm populaire serie: de nieuwste game in de serie die tijdens zijn leven 9 miljoen verkopen omzeilt, is daar het bewijs genoeg van. Maar hoe populair de serie vandaag ook is, er is iets aan de vroege games in de vechtgame-franchise — Tekken 2 en Tekken 3specifiek – die op een heel andere manier hun stempel op het culturele bewustzijn hebben gedrukt.
Voor veel mensen was hun eerste kennismaking met Bandai Namco’s 3D-jager in Tekken 2 – maar dankzij Demo One-schijven en de verspreiding van platina-games op de originele PlayStation, durf ik te wedden dat meer mensen het uiteindelijk in handen kregen (en meer uitgeven tijd met) Tekken 3. En terecht; het was in alle opzichten aantoonbaar beter dan Tekken 2 — en er is iets aan de stijl, de muziek, het verhaal en de hele esthetiek die zo volledig in de jaren 90 thuishoort. Het is meer geworden dan een spel; het is een vat voor nostalgie geworden.
Het is dan ook passend dat de nieuwste videogame-aanpassing van Netflix voornamelijk draait om Tekken 3. Tekken: Bloodline’s verhaal voert ons terug naar net voor het derde King of Iron Fist Tournament; we zien een jonge Jin Kazama die door zijn moeder, Jun, wordt geleerd zijn woede en macht te kanaliseren – en zijn vechtkunsten alleen voor goed te gebruiken. De familie treft een tragedie en Jin krijgt de opdracht om zijn grootvader van vaderszijde te zoeken: Heihachi Mishima. Een van de rijkste en meest kwaadaardige mannen in Japan.
Vanaf hier zijn er een paar anime-tropen in het spel; opstandige tiener met woedeproblemen traint onder zijn strikte en gewelddadige leraar, voordat hij hem ontgroeit en wordt gebruikt als een pion in een veel groter vierdimensionaal schaakspel. Je zou het waarschijnlijk zelf kunnen schrijven. Maar de vreugde in de Tekken-anime komt niet van het voorspellen van de veel getelegrafeerde plotwendingen, nee — het komt van het wijzen op het scherm wanneer je hoofdpersonage opduikt en zegt ‘oh, ik vraag me af of ze die beweging zullen gebruiken die ik leuk vind !’
De Tekken-anime is gebaseerd op Tekken 3 — het hele ding draait om het opzetten van een toernooi om Ogre uit zijn schuilplaats te lokken — en door dit te doen, wordt het een goed geproduceerde, goed geschreven liefdesbrief aan een van de grootste games vechtspellen. Of je nu Jin en Xia wilt zien genieten van een leuk moment in hun pseudo-iconische schooluniformen, of je wilt Paul Phoenix zien praten over hoe onwaarschijnlijk het is dat hij zou vechten tegen een verdomde grizzlybeer op ware grootte , zijn er tal van momenten in de show die perfect de denkprocessen nabootsen en vertegenwoordigen die we zo’n 23 jaar geleden hebben doorgemaakt.
Dan is er nog hoe boeiend en leuk het hele ding is, hoe dan ook. De productiewaarden zijn torenhoog, en als je over de rare schaduwdriehoek kunt komen die het hoofd van elk personage donkerder maakt, zijn de beelden ook echt indrukwekkend. Als je geen zin hebt in anime vanwege zijn beruchte stemacteurs, zul je blij zijn te horen dat Tekken: Bloodline tegen deze trend ingaat: het Engelse stemwerk is degelijk en breekt nooit de onderdompeling, en de Japanse VO is net zo goed als al het andere dat er is op dit moment (behalve misschien Demon Slayer — maar dat is iets dat maar één keer in een generatie voorkomt, dus).
De balans tussen belachelijke, over-the-top vechtscènes en plotontwikkeling is aangenaam en ritmisch — voor elke gespannen confrontatie tussen Chinees schoolmeisje en Britse huurmoordenaar, bijvoorbeeld, is er een aardig stukje karakterontwikkeling als Heihachi, Ganryu en de Mishima Zaibatsu veel doen iets onuitsprekelijks in de naam om de patriarch van het gezin nog meer een wurggreep op de samenleving te geven.
Een van mijn favoriete stukjes van de show was hoe het onder de huid van de overlevering van de serie kruipt: als een nerd die alle eindes in Tekken 3 afmaakte en mensen als Julia Chang op een JACK-eenheid zag rijden en zich afvroeg waarom een willekeurige wetenschapper in space haar met een laser zou willen vernietigen, deze show is een manier om de vragen te beantwoorden. We zien het mysterieuze geheime personage, Dokter Bosconovitch, werkend met Ogre-bloed en zien hoe hij zich beter in het verhaal van dit alles kan mengen, behalve dat hij “de dokter is die rare dingen doet en dochters van robots maakt”. We zien dat Julia Chang daadwerkelijk een ontwikkeling doormaakt die verder gaat dan alleen ‘milieuactiviste die ook inheems is’.
Als aanvulling op dit alles zijn natuurlijk de vechtscènes. Als je maar een beetje kennis van Tekken hebt, ken je de bewegingen: je kent Heihachi’s klap met twee palmen, je kent de duikhouding van Xiayou, je kent King’s Giant Swing (en deze maakt echt hij ziet eruit als een beest). Er zijn enkele onmiskenbare hype-momenten in deze show, en terwijl ik naar de laatste aflevering keek, merkte ik dat ik bijna gehypnotiseerd was om Tekken 7 weer op mijn pc te installeren. Oeps.
Aangezien Netflix veel steun krijgt voor zijn interpretaties en uitvoeringen van klassieke gamefranchises — kijk naar jou, Resi — is het leuk om te zien dat Tekken zo goed wordt behandeld. Ik hoop echt dat we hier nog een paar seizoenen van krijgen; Ik wil zien hoe de show omgaat met de terugkeer van Kazuya, hoe het allemaal werkt met het duivelsgen in de toekomst, hoe Netflix die absoluut weelderige Tekken 5-intro zou animeren (als we ooit zo ver komen).
Gezien het feit dat we Tekken 8 (of zoiets) onderweg hebben — waarvan veel mensen hopen dat het het Mortal Kombat-ding doet en een goed verhaal toevoegt — denk ik dat het toneel klaar is voor een mooi, lang leven voor de Tekken-anime . De timing is er perfect voor, en het zou een leuke manier zijn om mensen op de hoogte te houden naarmate de games steeds onzinniger worden. Laten we hopen dat Netflix geen ‘klassieke Netflix’ doet en het een seizoen later annuleert.