Er is een supermarktketen hier in Europa genaamd Lidl, en als je niet weet wat je kunt verwachten als je binnenkomt, is het verbijsterend. Een van de vreemdste plekken op aarde voor onvoorbereiden. De schappen zijn bekleed met goederen die bijna zijn wat je in andere supermarkten krijgt – bijna. De branding is iets scheef, de merkbekende kleuren iets afwijkend; de cola is een beetje meer bordeaux, de chocolade een meer gedempte tint paars. De Oreos worden om de een of andere reden Neos genoemd. Het is alsof je een eigenaardige – aanzienlijk goedkopere – andere wereld binnenstapt.
Dat is wat Islets is voor Hollow Knight. Het is de merkloze, goedkoop gemaakte budgetversie van ieders favoriete premium Metroidvania. Je kunt precies zien waar het voor gaat: de strijd, de esthetiek, het levelontwerp, de vijanden en zelfs de graven van de gigantische wezens die ervoor kwamen… ze zijn er allemaal en intact. Maar in plaats van die schilderkunstige stijl die Team Cherry in het gedoemde kreupelhout van Hollow Knight heeft geïnjecteerd, heb je deze Flash-game-esthetiek. In plaats van een rijk, meeslepend geluidslandschap, heb je een mengelmoes van geluidseffecten en wat meer simplistische muziek.
Maar niets van dat alles is slecht. In feite werkt de eenvoud van dit alles – dit uitgesproken merkloze gevoel – in het voordeel van de game. Het betekent dat je niet te veel wordt afgeleid van de coole mechanica, van de eenvoudige maar effectieve gevechten, van de strakke platformactie. Alles op het scherm is leesbaar, eenvoudig te ontleden: de scheuren aan het einde van deze kaart? Dat is een geheim, zeker. Het grote roze gloeiende skelet dat dit blok omcirkelt? Dat doet pijn als je het aanraakt. Deze draaiende rode cirkel in het midden van je luchtschip? Nou, dat wordt je hitbox.
Er zit een simpele charme aan Islets aan de oppervlakte, maar zodra je de ‘geïnspireerde door’ verpakking openbreekt en de inhoud op je werkblad giet, zul je merken dat de game zijn eigen charme heeft. Er is niet zo veel focus op gevechten als andere games in de Metroidvania-revival, en sommige platformpuzzels die in de titel worden ingevoerd terwijl je door de gelijknamige drijvende eilanden vordert, zijn echt zo indrukwekkend dat je ‘ Ik zal moeten grijnzen als je ontdekt hoe ze werken. En hoe u hiervan kunt profiteren om alle kleine geheimen te vinden die ontwikkelaar Armor Games in de gaten heeft gehouden.
De opzet van het spel is eenvoudig: jij bent een dappere kleine muis, Iko, die op avontuur gaat om de eilanden te repareren. In de loop van de tijd zijn de vijf eilanden uit elkaar gedreven, en veel avonturiers voordat je op missies bent gegaan om het hart van de eilanden te bereiken, de magnetische kernen te reactiveren en ze samen te trekken. Dit betekent – zoals je zou verwachten – dat er fragmenten van kaarten zijn waarnaar je moet terugkeren als je meer krachten verzamelt; dubbele sprongen, muurklimmen, streepjes, enzovoort.
Wat Islets echter onderscheidt, is hoe het speelt in de backtracking-natuur die Metroidvania-games van je eisen. In plaats van simpelweg terug te keren naar een gebied en een beetje hoger te springen dan de vorige keer, worden er hele nieuwe gebieden beschikbaar gemaakt vanaf reeds bestaande paden zodra je twee eilanden weer met elkaar verbindt. Of dit meer duivelse platformacties, een andere verborgen baas of gewoon een geografische hersenkraker voor je betekent, hangt af van het eiland.
Het spel is een beetje meer rechttoe rechtaan dan zijn tijdgenoten, en dat is prima; het is een snelle voltooiing, maar je zult bij elke stap verslaafd zijn. Er is niet zoveel mechanische diepte als je zou zien in Bloodstained, of Hollow Knight, of Guacamelee — maar daar gaat het hier echt niet om. Het is in wezen gezonder dan al die spellen, en het is ook grappig: een verraderlijke gids annex kikker voeden met de geesten waaraan hij je probeert op te offeren, is grappig. Het is grappig om te zien hoe een arrogante, welgestelde muizenpeer zijn eigen kont tot in het oneindige opblaast. De stille nietsvermoedende held zijn die de wereld van verwoesting redt… nou, ik had het niet verwacht, maar dat is ook grappig.
De game heeft echt dit Newgrounds- of Kongregate-gevoel, en dat zeg ik met respect. De animaties zijn eenvoudig, de geluidseffecten rudimentair, de graphics eenvoudig. Maar er is een rijkdom aan het spelontwerp dat dat alles overstijgt, en een charmant klein spel in het hart ervan, samen met zo’n ambachtelijk handwerk, je kunt je ogen sluiten en denken dat je Ori and the Blind Forest speelt, of zoiets .
Dus laat je niet afschrikken door screenshots van trailers, als je denkt “het lijkt op Hollow Knight, maar in 2002” – dat maakt allemaal niet uit. Waar het om gaat is hoe dit spel in jouw handen aanvoelt, hoe laat je opblijft “Ik ga nog een gebied verkennen” of “Ik haal nog een baas neer”. Dit is een prachtige game, en een boeiende game, en iedereen die zelfs maar een fractie van het plezier van dit genre haalt, is het aan zichzelf verplicht om dit op zijn minst te proberen.
Ik beloof je, het zal je gecharmeerd en hongerig naar meer achterlaten.