Ik vertelde mensen altijd om Resident Evil 5 of 6 nooit in mijn aanwezigheid te noemen. Er was geen echte reden, behalve het feit dat ik eerder het gevoel had dat deze games een grote teleurstelling waren voor de hele Resident Evil-serie. Dit gevoel wordt door velen gedeeld, maar na verloop van tijd — en vanaf vandaag, 10 jaar sinds het voor het eerst werd uitgebracht — ben ik Resident Evil 6 gaan waarderen. Zelfs als ik er niet in kan komen.
Ik was een kind toen ik voor het eerst een exemplaar van Resident Evil 6 ophaalde bij een marktkraam in een steegje in Yorkshire. Het was absoluut niet legitiem, maar een jongere versie van mezelf was gefascineerd door de albumhoes (ik wist niet wat iedereen er destijds van vond) en alle Resident Evil-gameplay waar ik opgroeide, dankzij mijn ouders. Ik was, met enige marge, te jong om Resident Evil 6 te spelen, maar mijn vader liet me toch een exemplaar krijgen, en in plaats daarvan mocht ik hem het zien spelen. Lijkt me een win-win voor hem, als je het mij vraagt.
Later probeerde ik het zelf op Xbox One nadat ik Resident Evil 7 en meer recentelijk op Nintendo Switch had gespeeld – om de game binnen de eerste paar uur te laten vallen. Ik deed dit bij meer dan één niet-opeenvolgende gelegenheid, waarbij ik elke keer binnen een paar uur uit het spel stuiterde. Het besturingsschema voelde ongemakkelijker dan ooit tevoren, en als ik constante QTE’s wilde voltooien, zou ik liever iets uit The Dark Pictures Anthology spelen. Voor het grootste deel voelde het spelen van Resident Evil 6 als een hele klus.
Ik denk ook niet dat Resident Evil 6 een slechte game is, ondanks dat ik constant met mijn ogen rol en zucht tijdens het spelen. In feite heeft Resident Evil 6 van alle games in de serie het meeste te bieden, en ik bewonder behoorlijk hoe Capcom probeerde iets anders te doen en elk type speler tevreden te stellen door de vier verschillende campagnes van Leon, Chris, Jake, en Ada. Toch werkte dat bij de lancering niet in zijn voordeel, en kreeg het kritiek dat het allemaal onsamenhangend en overdreven aanvoelde. Ik weet dat Leon Kennedy goed getraind is en zo, maar moet hij echt de hele tijd pronken met zijn verschillende vechtstijlen?
In de loop van de tijd heb ik echter mijn fanboy-woede de kop ingedrukt en merkte ik dat ik Resident Evil 6 waardeerde, ondanks dat ik wist dat het niets voor mij is. Kunnen we Capcom echt onderdompelen om iets anders te proberen, in plaats van steeds dezelfde formule te herhalen? We hebben tenslotte een collectieve schuld aan Resident Evil 6… want zonder dat zou er geen Resident Evil 7 zijn. En dat is het niet waard om over na te denken.
Het is nu 10 jaar geleden sinds Resident Evil 6 werd uitgebracht, en hoewel ik het zelf heb geprobeerd te spelen met een positieve, open geest, kan ik het gewoon niet volhouden, hoeveel ik ook probeer. Zelfs Chris Redfield kan me niet aanmoedigen om rond deze tijd te blijven. En daar ben ik het mee eens.
Ik kan Capcom nu alleen maar respecteren voor het simpelweg proberen om het Resident Evil-recept en de immer populaire actieformule op een geheel nieuwe manier samen te voegen; het zal nooit Resident Evil 4 zijn, en het zal nooit geweldig zijn. Maar nu heb ik een hervonden dankbaarheid voor Capcom en hoe het steeds nieuwe dingen heeft geprobeerd. Kijk naar Exoprimal, in godsnaam – dat zouden we niet hebben zonder Dino Crisis of Lost Planet, toch?
Hetzelfde werkt ook in de tentstokserie van de uitgever — zonder deze minder dan indrukwekkende delen in de Resident Evil-canon zouden we niet de Resident Evil hebben die we nu hebben, en over het algemeen heeft Capcom’s streven om zijn games fris te houden, hield Resident Evil in leven. Gooi de remakes en de RE-engine erin, en je hebt een renaissance voor Resi-fans die we gewoon niet zouden hebben zonder de misstappen en giraffe-felatio van Resident Evil 6.
Het is gewoon een schande dat hetzelfde niet precies kan worden gezegd van andere horrorfranchises op het hoogtepunt van populariteit op hetzelfde moment als Resident Evil. Wat is er gebeurd met Silent Hill, Konami?