Het is 2022, een oogverblindende 31 jaar sinds ik de kleine blauwe klootzak voor het eerst ontmoette. Ik zit midden in een luidruchtige beurs, en de nieuwste Sonic de egel game vertelt me hoe ik een switch-poort moet openen, in een tutorial-niveau dat verontrustend lijkt op Death Stranding — een post-apocalyptische Kojima-game over het bezorgen van Amazon-pakketten aan Geoff Keighley, of zoiets. Is dit wat 31 jaar als seksloze mascotte doet met een mv?
Eenendertig jaar.
Toch heeft Sonic op de een of andere manier gezegevierd. Tegen de onoverkomelijke kans van tientallen jaren in, de console-arm van SEGA, waarvan hij afkomstig was als een mascotte van het verdwijnen in een golf van slecht management, en (misschien het meest verbazingwekkende) een algemeen gevoel dat de games sindsdien een beetje klossen zijn geweest, nou ja, 1998 als je liefdadig bent of 1994 als je dat niet bent.
Nadat hij dat allemaal heeft overleefd, straalt hij als altijd. Want ondanks alle misstappen, onhandige pogingen en wat lijkt op een hardnekkige toewijding om nooit helemaal zijn doel te bereiken, houden we van Sonic. We houden van hem sinds we kinderen waren, tijdens wat nog steeds het meest optimistische decennium is dat we ooit hebben meegemaakt: we hielden van zijn stekelige jaren 90-tude, waardoor hij een Dennis the Menace was die eigenlijk van ons was en geen culturele hand-me-down van Schotse gepensioneerden.
We hielden van het feit dat hij een aanzienlijk aantal van zijn problemen oploste door heel snel te rennen, wat hem een superheld zoals The Flash maakte, maar zonder de intrinsieke naffheid van een WWII “Buy War Bonds”-poster die die oude DC-personages allemaal hadden bij de tijd (dit was een decennium waarin Aquaman’s grootste culturele cachet een clou was in een Chris Rock-routine, lang voordat hij zou worden gespeeld door de meest sexy man op aarde).
Sonic the Hedgehog is niet alleen een SEGA-mascotte – hij is een totem voor de grenzeloze elektriciteit van de jeugd, en daarom heeft hij het veel langer volgehouden dan de kniegewrichten van degenen die erbij waren om zijn geboorte mee te maken. Mijn kinderen zijn dol op hem, en het kan ze niets schelen wat een Mega Drive is of was (en dat zouden ze ook niet moeten doen).
De mediafranchise en meme-economie die van hem uitgaat, blijft in ruwe gezondheid, nadat hij de ster was van verschillende populaire tekenfilms en nu twee tegen alle verwachtingen in geliefde filmaanpassingen. Wie had gedacht dat Sonic the Hedgehog – Sonic the Bloody Hedgehog – eindelijk de vloek van verschrikkelijke videogamefilms zou verbreken? Maar, dat gezegd hebbende, wie zou het anders kunnen zijn?
Sonic heeft de gave om verwachtingen te trotseren.
Hij heerst ondanks de games waarin hij schittert, niet vanwege hun kwaliteit, wat een notoir allegaartje is. Maar zo nu en dan produceert de franchise een nieuw spel dat wild tegen deze trend van stagnerende middelmatigheid ingaat: vaak door behendig nostalgie op te roepen, maar door de beste en meest geliefde elementen van de oude canon te remixen tot iets nieuws en opwindends. De veelgeprezen Sonic Mania was hier een goed voorbeeld van: het was, op het eerste gezicht, een directe voortzetting van de Mega Drive-spellen, maar technisch en ontwerptechnisch was het zoveel meer dan dat, het uithalen van vele trucs die waren gewoon onmogelijk op die oude hardware.
Op dezelfde manier mixte Sonic Generations in 2011 oud en nieuw tot groot succes. Het combineerde de moderne gameplay van de Sonic Colours van het voorgaande jaar, met het karakter en het leveldesign van die geroemde originelen, en leende elementen uit bijna elke game daartussenin om het perfecte ‘Greatest Hits’-pakket te creëren voor levenslange fans. Het is tot op de dag van vandaag de favoriete videogame aller tijden van mijn oudste dochter (eerlijk gezegd heeft ze Kane & Lynch 2: Dog Days nog niet gespeeld, een visionair meesterwerk dat bij elke playthrough beter wordt).
Sonic Frontiers komt over als het 2022-equivalent van Generations. Het trekt Sonic schoppend en schreeuwend naar een tijdperk waarin alles een Open World Action Game is met RPG-elementen, en heeft veel stok achter de rug om dit te doen, maar in de praktijk is de Starfall Islands-regio een perfecte Sonic-speeltuin en een hub-wereld geramd met portalen naar vorige niveaus: remixen van levels uit eerdere games met nieuwe likjes verf, gewijzigde lay-outs, enzovoort.
SEGA’s benadering om Sonic een open wereld te maken is niet in de verste verte de klap in het gezicht waar sommige ontevreden fans bang voor waren. In feite probeert het, op vrijwel dezelfde manier als Generations, het verleden te eren en te vieren, terwijl spelers iets fris en nieuws krijgen om hun tanden in te zetten.
En hier is het fundamentele, belangrijke: het voelt goed in de handen, zoals Sonic-spellen zouden moeten. Het gevoel van pure snelheid is er. De acrobatische homing-aanvallen, het glijden van de rails, de gemakkelijk te leren, moeilijk te beheersen beweging waarbij je door vooraf geplande gebieden stuitert als een flipperkast die power-ups verzamelt: allemaal aanwezig en correct. En veel van de toevoegingen aan zijn basisbewegingen zijn perfect en briljant logisch.
De Cyloop-aanval, bijvoorbeeld, waarbij je Y vasthoudt (of driehoek of wat dan ook, het staat op alles) en letterlijk ringen rond vijanden laat lopen om schade toe te brengen, te verdoven of verdedigingen te breken, is een meesterzet. Het is een van die zeldzame momenten waarop je controle over een personage uit een videogame net zo cool en krachtig aanvoelt als hoe ze worden afgebeeld in tussenfilmpjes, tekenfilms of grote films. Je snelheid is nu een wapen, niet alleen een middel om door te reizen, en wanneer je een succesvolle Cyloop-aanval uitvoert op een vijand wiens aanvalspatroon je slechts nanoseconden geeft om er een uit te voeren? Het is opwindend, zoals de dingen zouden moeten zijn als je een gekke kleine blauwe man bent die snel rent en de hele tijd coole salto’s maakt.
Tot nu toe is er voor ons, toegegeven, maar weinig om verder te gaan dan een korte hands-on en een paar trailers, maar die hands-on was van cruciaal belang voor degenen onder ons die het geluk hadden het te hebben meegemaakt: in veel gevallen (de mijne inbegrepen ) onze indrukken van een game die we aanvankelijk hadden afgeschreven als een duidelijk slecht idee volledig omkeren.
Zoals Alex en ik in de bovenstaande video bespreken, is Frontiers vervloekt omdat het een moeilijk spel is om te laten zien. Het heeft een verscheidenheid aan biomen, sommige minder levendig dan andere, en Sonic’s karakteristieke snelheid maakt lange sporen van leeg land een noodzaak voor het ontwerpen van levels. Het maakt dus geen screenshot of trailer zo goed als SEGA het zeker zou willen. Maar het bewijs zit in de pudding, en van wat we tot nu toe hebben kunnen spelen, is Sonic Frontiers behoorlijk verdomd lief.
Sonic Frontiers verschijnt op 8 november voor pc, PS4, PS5, Nintendo Switch, Xbox One en Xbox Series X/S.