Je zou het niet weten als je “Terrible Take Twitter” of het “Irate Internet” niet leest, maar er is veel negativiteit geweest rond de remake van De laatste van ons voor PS5subtiel hernoemd naar De laatste van ons: deel 1. De kern van deze woede is te wijten aan de originele game op PS3 die iets meer dan negen jaar geleden uitkwam. Dus, hoe durft Naughty Dog een game zo nieuw te maken, toch?
Eerlijk gezegd maakt het me niet uit welke projecten een game-ontwikkelingsstudio besluit op zich te nemen, en in dit specifieke geval voelt de handwringing over een uitgebreid opgeknapte remake nogal performatief. Mijn mening: dit is een geweldige remake van een toch al briljante game die de standaard haalt die mensen verwachten van een moderne Naughty Dog-game. Het is gemakkelijk een van de beste remakes die ik ooit heb gespeeld.
Als je voor de eerste keer naar The Last of Us komt, heb je in wezen een zombie-apocalypsscenario, maar we noemen ze geen zombies – het zijn de geïnfecteerden en ze komen in verschillende gruwelijke vormen, zoals als Runners, Stalkers en Clickers (de laatste geeft me rillingen als ik de naam lees). Joel, een bebaarde, norse man, lijdt een verschrikkelijk verlies wanneer de dingen een dramatische wending nemen, alleen voor hij Ellie, een tienermeisje, onder zijn hoede vindt terwijl ze zich wagen in vijandige landen op een bezorgmissie.
Naughty Dog is geweldig in het creëren van geloofwaardige personages, en The Last of Us levert een aantal opvallende kenmerken, waar je allemaal een behoorlijke hoeveelheid tijd aan zult besteden om ze de kern van de hele ervaring te laten voelen. In tegenstelling tot veel games met NPC’s van bondgenoten, voelen deze niet zozeer aan als bots, en cruciaal is dat ze niet bestaan om zinloos gebrabbel te spuien.
De officiële uitspraak van PlayStation en Naughty Dog over de verbeteringen die je krijgt in deze remake is als volgt: “Een totale herziening van de originele ervaring, natuurgetrouw gereproduceerd maar met gemoderniseerde gameplay-mechanica, verbeterde besturing en uitgebreide toegankelijkheidsopties. Voel je ondergedompeld in verbeterde omgevingsverhalen, effecten, gezichtsanimaties en verbeterde verkenning en gevechten.” Omdat ik het origineel al zo’n acht jaar niet heb gespeeld, kan ik niet beweren dat ik elke kleine aanpassing en verandering heb opgemerkt, maar als een complete game is deze remake alles wat ik wilde.
Zoals de meeste games van Naughty Dog, is de presentatie een belangrijk onderdeel van wat The Last of Us op PS3 deed opvallen. Ga vandaag terug naar die game (of de marginaal verbeterde PS4-poort) en ja, het is nog steeds dezelfde uitstekende game vol met interactieve verhalen van het hoogste niveau, maar het is niet de showstopper die het ooit was. Het verstrijken van de tijd en de voortschrijdende opmars van technologie is gunstig voor heel weinig videogames uit het PS3/Xbox 360-tijdperk, zelfs niet voor games die de grenzen verlegden van wat die consoles konden produceren.
Op PS5 ziet The Last of Us Part 1 er weer prachtig uit, en als franchise die binnenkort nieuwe fans zal verwelkomen na de HBO-tv-serie, was het volkomen logisch om de videogame waarmee de dingen begonnen, naar deze nieuwe hoge lat te brengen. Alles is hier verbeterd, maar het is de verlichting die me het eerst trof. Je herinnert je waarschijnlijk dat de originele release uitblonk op dit gebied, maar het is op een ander niveau in de remake. Er is nu een veel groter bereik te zien, wat betekent dat scènes twee console-generaties geleden zo nauwkeurig zijn afgesteld dat het gewoon niet mogelijk was.
Dan zul je de personagemodellen en de wereld opmerken. “Dit zag er toch niet zo indrukwekkend uit op PS3”, denk je bij jezelf terwijl je de game pauzeert en een YouTube-video start. Je hebt gelijk, het gebeurde niet – zelfs niet in de buurt. Een brandend huis tijdens de grimmige, hartverscheurende opening van het spel benadrukt de kloof tussen de verschillende versies van het spel, en vanaf dat moment merkte ik dat ik regelmatig stopte om van het uitzicht te genieten. Beat voor beat Deel 1 is hetzelfde als de PS3-game, wat betekent dat je een game met een meer lineair gevoel zult ervaren in Deel 2, maar Naughty Dog heeft echt de zaken gedaan om het naar PS5 te brengen.
The Last of Us heeft in het verleden behoorlijk wat kritiek gehad op de gameplay – met name de hoeveelheid planken en ladders die je nodig hebt om te bewegen, en het minder dan geweldige vuurgevecht. Misschien is het het feit dat in de bijna 10 jaar die volgden op de originele release, steeds meer games hebben gekozen voor dit zware, ruige gevoel om te bestrijden, maar in de remake vond ik het niet in het minst hinderlijk. Er is een lichte onhandigheid in bepaalde mechanica, zoals het wisselen van wapens, waar ik normaal een hekel aan zou hebben, maar… met het risico dat het klinkt als de slechtste PlayStation-fan aller tijden, werkt het hier behoorlijk briljant. Deze strijd kan worden gecombineerd met de meer gespannen vijandelijke ontmoetingen om de stressniveaus echt te verhogen.
Melee-gevechten, hoewel een beetje simplistisch, zijn vlezig en dus mijn struikelen met ongeladen wapens dwongen mijn hand vaak letterlijk om een metalen staaf of honkbalknuppel te gebruiken. Deze donderende klappen zijn net zo onaangenaam als de wereld zelf en ik eindigde ontmoetingen vaak met een gevoel van opluchting. Het was allemaal voorbij, voor nu. Als ik me maar herinnerde om beter gebruik te maken van molotovs en spijkerbommen – de eerste was een van de meest grimmig aangename brandbommen om een videogame te sieren, en produceerde een echt nachtmerrieachtig geschreeuw van de geïnfecteerden. Wat betreft die planken en ladders, die zijn geen groot probleem. Om eerlijk te zijn weet ik niet precies waar de rompslomp in 2013 over ging.
Afgezien van de opnieuw gemaakte originele verhaalcampagne, bevat deel 1 ook een even goed gemoderniseerde versie van de Left Behind DLC – met Ellie en haar vriend Riley, vóór de gebeurtenissen van het hoofdspel. Er zijn ook een heleboel speedrunning-functies die ik nooit ga gebruiken (snelheid is niet mijn ding) en een hele reeks nieuwe toegankelijkheidsfuncties, waaronder meerdere visuele weergave-opties, audiobeschrijving en meer. Als je jezelf een beetje een professional vindt, of gewoon te veel tijd hebt om te verbranden, is er ook een nieuwe permadeath-modus inbegrepen. Ik blijf goed duidelijk.
Er is veel gedaan aan de 3D-audio, DualSense-haptiek en verbeterde AI in deel 1. Dit zijn allemaal dingen waardoor dit aanvoelt als een nieuwe ervaring, niet alleen als een poort. De AI is het moeilijkst te beoordelen, aangezien niemand de game speelt en de bewegingen van elke vijand en buddy volgt, maar ontmoetingen verlopen heel goed, de dynamiek verandert snel, afhankelijk van hoe goed je stealth gebruikt. Ik speelde het spel met een USB-koptelefoon en de 3D-audio is op sommige punten behoorlijk verontrustend. Op bepaalde momenten bleek de spanning een beetje te veel te zijn, dus ik ging voor het gemak spelen met het geluid gedempt.
Iemand zal ongetwijfeld klagen dat de multiplayer-modus Factions niet naar PS5 wordt overgebracht. Zou het geweldig zijn geweest om het hier te zien? Ja. Moet het je ervan weerhouden om deze remake te kopen en ervan te genieten? Nee. We weten dat Naughty Dog aan iets nieuws werkt voor een Last of Us multiplayer-ervaring, dus we zullen moeten afwachten hoe dat uitpakt.
Als dit geen remake was, ben ik er vast van overtuigd dat het bovenaan de Game of the Year-artikelen zou staan als we de dingen beoordelen met een beetje Christmas Pudding. De PS5 heeft ongetwijfeld al een aantal briljante games gehad, maar als fan van The Last of Us is Part 1 mijn nieuwe favoriet exclusief op de console. Als je Naughty Dog-spellen niet leuk vindt, zal niets hier je mening veranderen, maar bestaande Doggers (ja, ik gebruik het) zullen dit ter harte nemen en het werk dat erin is gestoken waarderen.