Wanneer Tweede poging Directeur Strauss Zelnick, die bekend staat om het doen van moedige – en vaak onpopulaire – uitspraken, beweerde eerder deze maand dat GTA 6 een nieuwe “creatieve maatstaf voor alle entertainment” zou vormen, veel mensen waren er snel bij om claims als Take-Two en de hype van Rockstar Games af te wijzen machine veel te vroeg ontspoord. Maar wat als hij gelijk heeft?
De gedachte dat Rockstar een nieuwe lat zou leggen voor interactief entertainment is geen vreemd concept. In feite proberen we er nog steeds achter te komen hoe GTA Online in godsnaam zo’n absurd tempo blijft drukken, ondanks jarenlange klachten over een kapotte in-game economie en onevenwichtige updates. En misschien is het antwoord gewoon dat Rockstar in 2013 iets deed waar andere triple-A-ontwikkelaars nog steeds moeite mee hebben. Het was geen gemakkelijke evolutie, maar het bedrijf met het hoofdkantoor in het VK is altijd vooropgelopen.
Tot op de dag van vandaag hebben we het nog steeds over GTA 3 als de eerste echte 3D-game in de open wereld (sorry, Daggerfall). Dat is nu canon. De grappen van Claude Speed in Liberty City hebben de weg geëffend voor misschien wel de meest bekende structuur die wordt gebruikt door moderne actie-avonturenspellen. En terwijl ontwikkelaars over de hele wereld probeerden zich aan te passen aan zo’n radicale verandering, bracht 2002 Vice City voort, een ‘magische plek’ voor diehard fans – ongeacht wanneer ze het voor het eerst speelden.
Het is belangrijk om te onderstrepen dat Bethesda Game Studios de code een beetje heeft gekraakt als het ging om volledig gerealiseerde 3D-werelden die worden bewoond door “complexe” NPC’s – The Elder Scrolls: Morrowind (ook 2002) is onmiskenbaar een technologisch geavanceerder spel dan Vice City. Dat gezegd hebbende, zette Rockstar een gouden standaard voor sandboxen – met ongekende bewegingsvrijheid – die snelle achtervolgingen en belachelijke hoeveelheden chaos konden huisvesten; GTA 3 en Vice City waren geen grotere versie van een reeds bestaande formule, maar een geheel nieuw beest.
Wat slimme NPC’s betreft, gaat het gerucht dat Rockstar Games de grenzen verlegt met GTA 6 na jaren van saaie voetgangers die niettemin levendig waren dankzij grappige dialooglijnen en echte animaties. Je kunt alleen zoveel doen met open-wereld- en missieontwerp voordat de bewoners van jouw wereld achterop raken. De generatiesprong lijkt de perfecte gelegenheid om nieuwe dingen te proberen en misschien een paar pagina’s uit Bethesda’s AI-boek te pakken.
Red Dead Redemption 2 (2018) heeft de laatste generatie hardware al tot het uiterste gedreven en bevatte een handvol handige kleine details en ontwerpverbeteringen die hielpen het algehele realisme van de game te verkopen, maar toch voelden NPC’s niet zo volledig natuurlijk als die van Skyrim (2011). We bereiken een punt waarop videogames niet moderner aanvoelen omdat ze er beter uitzien, maar vanwege de manier waarop ze spelen – en nog belangrijker – Reageer aan ons. Het lijkt erop dat Rockstar heeft gemerkt dat er een grote interne sprong nodig was om ons volledig te imponeren met de volgende Grand Theft Auto. En toch ben ik ervan overtuigd dat, nogmaals, het spelontwerp dat alles samenbindt, niet aanvoelt als een kopie van wat iedereen doet.
Een onzinargument dat het GTA 6-gesprek schijnbaar heeft overgenomen, is het idee dat Take-Two en Rockstar geen haast hebben met het spel omdat GTA Online hen negen jaar later zoveel geld oplevert, dus waarom zou je je druk maken? Ik bedoel, we zijn er vrij zeker van dat ze hun tijd hebben kunnen besteden aan zowel RDR2 als GTA 6 vanwege de financiële stabiliteit die zo’n enorme hit hen heeft gegeven, maar dat is goed voor wat uiteindelijk in de schappen ligt. In een industrie waar bijna elke studio op de klok is, kan het hebben van zo’n enorme en gevestigde triple-A-ontwikkelaar die middelzware projecten uitbrengt wanneer ze er klaar voor zijn, alleen maar als een luxe worden omschreven.
Er wordt altijd gekibbeld over de vraag of de laatste grote release klaar was voor lancering of niet, en het lijkt de hele tijd te gebeuren, ongeacht de werkelijke staat waarin de games worden gelanceerd. We zijn te vaak verbrand (en daarom getraumatiseerd) – die Cyberpunk-wonden zullen enige tijd nodig hebben om te genezen – dus waarom zijn we zo boos dat GTA 6 een laag profiel houdt totdat het de laatste ontwikkelingsfase bereikt? Het heeft in het verleden geweldig gewerkt voor alle betrokkenen; GTA 5 en RDR2 bleken zo belachelijk goed en toekomstbestendig omdat Rockstar Games zo lang als nodig was en externe ruis (en trends) negeerde. Bovendien lijkt verplichte crunch en giftige werkcultuur niet meer op tafel te liggen.
De rampzalige lancering van de GTA Trilogy-remasters is ook geen zorgwekkend teken, althans niet als het gaat om de interne ontwikkelingsinspanningen van Rockstar. Het project was uitbesteed, zoals de meeste van hun vorige port-releases, en de cock-up klinkt als het product van hogere mensen die in post-COVID-tijden de deur uit proberen te haasten met iets “goedkoops en aanlokkelijks”. Beleggers zullen zichzelf niet behagen! We hebben dit eerder zien gebeuren.
Een triestere zaak is de essentiële dood van RDR Online om de GTA Online-gemeenschap goed gevoed te houden totdat GTA 6 (en waarschijnlijk GTA Online 2) arriveert. Het multiplayer-aanbod van RDR2 kwam langzaam op gang, en cowboy-rollenspel is begrijpelijkerwijs niet zo aantrekkelijk voor de gemiddelde speler als het beroven van banken en het opzetten van een criminele onderneming. Mooie auto’s zijn cooler dan uiteindelijk tere paarden, denk ik. Het punt van deze kleine afdwaling? Dat toekomstige GTA-inspanningen zoveel middelen krijgen als ze nodig hebben.
GTA 6 zal zijn verhaal opschudden als we geruchten mogen geloven. Recente rapporten zeggen dat spelers deze keer een bankovervallend duo zullen besturen, inclusief GTA’s allereerste vrouwelijke hoofdrolspeler. Als dat lukt, zullen twee van de grootste tekortkomingen van GTA 5 vanaf het begin worden verholpen: de gemiste kans om een vrouw de gefrustreerde macho-energie van de hoofdverhaallijn te laten compenseren, en een licht gebrek aan focus tijdens de eerste helft vanwege de drie gescheiden POV’s. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op GTA 5 en denk dat het verhaal ervan lang niet genoeg erkenning krijgt, maar er was ruimte voor verbetering. Hoewel RDR2 opnieuw de kans miste om Rockstar-veteranen een speelbaar vrouwelijk personage te geven (Sadie verdiende beter), vertelde het zeker een veel beknopter en volwassener verhaal. Ik geloof niet dat dat laatste een must is voor deze gameserie — de donkere toon van GTA IV werkte naar mijn mening maar de helft van de tijd — maar preciezer en trager vertellen is misschien wel wat de volgende GTA nodig heeft, vooral als we het volgen van een problematisch stel.
Ik heb het nog niet eens gehad over de discussie over de locatie en tijdsperiode van de game — ik denk dat dat allemaal een eigen verhaal verdient — maar meld me aan voor Vice City als we vast komen te zitten met het opnieuw bezoeken en upgraden van oude plaatsen. Maak het platteland deze keer gewoon interessanter, alsjeblieft
e.
Nou, sorry, maar ik heb wel één gedachte over de setting: recente sociaal-culturele en economische wereldwijde evenementen zijn gewoon te mooi om te laten liggen, en ik denk echt dat Rockstar’s riff over alle shit die naar beneden gaat enorm bevredigender zou zijn dan nostalgisch gewoon omdat. Maar goed, wie weet, misschien kunnen ze beide dingen samen laten werken. Rockstar weet tenslotte het onmogelijke mogelijk te maken.