Ik herinner me nog de eerste keer dat ik Fortnite speelde. Destijds zat ik diep in het PUBG-gat en wilde ik graag een nieuw Battle Royale-spel in handen krijgen. Ook Epic Games realiseerde zich al vroeg het potentieel van het genre en veranderde snel het zelden besproken crafting- en zombieverdedigingsspel in een Battle Royale-shooter.
Het bedrijf is verhuisd zo snel, in feite wekte het de woede van de ontwikkelaar van PUBG, die het voor de rechter daagde omdat het zijn ideeën schaamteloos had weggeplukt. Het was ook geen ongeluk; Epic Games noemde PUBG rechtstreeks als de belangrijkste inspiratiebron achter het toen ontluikende experiment.
Spelconcepten zijn natuurlijk niet gepatenteerd, dus die rechtszaak zou nooit ergens toe leiden. Afgezien van het argument dat de kern van het geschil vormt, was Fortnite Battle Royale toen gewoon niet zo interessant. Het stonk naar wanhoop, en de eerste versie die Epic uitbracht, voelde aan elkaar geplaveid (waarschijnlijk omdat het in twee maanden was gemaakt) om de top van PUBG’s ongelooflijke golf te berijden. De enige aanspraak op roem was om de instant-bouwmonteur van de coöpverdedigingsmodus naar BR te brengen.
Ik vond het flauw en verschrikkelijk toen ik het in 2017 probeerde; Ik dacht dat geen van de kernmechanismen goed aanvoelde, ik was geen fan van zijn lichtere, kindvriendelijke esthetiek, en – meer dan dat – ik vond dat het kunnen maken van je eigen omslag op commando zijn verbintenissen van enige inzet.
In de loop der jaren zou ik er van tijd tot tijd naar kijken in een poging om te proberen te vinden elk leuk om het te spelen. Fortnite was, en blijft in mindere mate, de grootste game in de westerse wereld. Zelfs als niets aan zijn shtick me verslaafd kon maken, maakten de talloze cross-over-evenementen met films, tv, anime, strips en andere games het moeilijk om te negeren.
Hoe ik ook mijn best deed, maar ik kwam er gewoon nooit in. En toen ging Epic en creëerde een modus zonder de mogelijkheid om naar believen een gebouw te spawnen.
Plots leek Fortnite meer op een traditionele shooter voor mijn boomer-gevoeligheden. Het voelde benaderbaar. Ik hoefde niet langer te concurreren met kinderen van de helft van mijn leeftijd die zich een weg naar een toren bouwen en me snipen voordat ik zelfs maar mijn build-UI ter sprake kon brengen.
Maar het was niet alleen het gebrek aan gebouw dat me binnenhaalde.
Fortnite evolueert met elk seizoen. Het ziet eruit – en speelt – als een heel ander spel dan hoe het het laatste hoofdstuk deed, laat staan toen het bijna precies vijf jaar geleden begon. Het is in zekere zin een MMO geworden; een spel waarbij je hoofddoel niet is om te “winnen”, maar om deel te nemen.
Ik ben altijd dol geweest op moderne progressiesystemen en het bedrog dat ze spelen op onze hagedissenhersenen, maar Fortnite gebruikt die duistere wetenschap om alles haalbaar te maken voor precies het type speler dat BR-games vermijdt.
Toen ik tegen het einde van het vorige seizoen regelmatig begon te spelen, werden mijn eerste paar wedstrijden besteed aan het ontdekken hoe items werken, wat ik kan gebruiken om gezondheid te herstellen versus schilden, en welke munitie ik nodig had voor welke wapens.
Dit veranderde al snel in proberen te ontcijferen hoe ik mijn talloze speurtochten moest voltooien en NPC’s moest opsporen. Let wel, dit zijn niet de typische uitdagingen van ‘krijg X kills’ of ‘gebruik X-item’ (hoewel deze wel bestaan), het zijn hele verhaallijnen die zich ontvouwen in de loop van verschillende games.
De meeste speurtochten vergen weinig inspanning, wat de fundamentele reden is waarom je ze nooit afwijst. Je wordt gevraagd om ergens te landen, een item te zoeken, met een NPC te praten, op een knop te drukken om een bepaald doel uit te voeren of zelfs op een bepaalde plek te dansen. Met alles wat je doet, verdien je XP, waarmee je je gevechtspasniveau omhoog gaat, waardoor je sterren krijgt die je kunt gebruiken om cosmetica te kopen op die gevechtspas.
Je bent nooit, en ik bedoel echt nooit, geen vooruitgang boeken. Iets eenvoudigs als het landen en verkennen van een deel van de kaart dat je nog niet eerder had bezocht, levert je XP op. De legendarische hoge inzetten van Battle Royale verdwijnen wanneer het idee om andere spelers neer te halen een secundaire of tertiaire zorg wordt.
Epic speelde ook al vroeg goed op die sterke punten. Elk seizoen zou Fortnite nieuwe of eerder gewelfde items krijgen. Soms zijn die gebaseerd op mobiliteit, zoals grijphandschoenen of jetpacks, andere keren hebben ze een thema na het cross-over-evenement van het seizoen, of gewoon oude favorieten in de buitpool.
Jaren geleden zou ik je oren hebben afgekauwd over hoe sommige van die vuurgevechten ondankbaar maken en de integriteit van de wedstrijd aantasten, bla bla.
Vandaag? Het kan me niets schelen! Ik heb ooit een uitgeschakelde vijand opgepakt en van de top van een berg gegooid om ze te doden toen ik geen munitie meer had. Een andere keer gebruikte ik een granaat als verdedigingsmiddel om mezelf uit een lastige situatie te halen. Toen vuur vorig seizoen een belangrijk thema was, brandde ik regelmatig een heel gebied af om een tegenstander weg te spoelen. Onlangs veranderde ik in een chromen klodder en besloot ik te testen wat ik wel en niet in die vorm kan doen. Het was behoorlijk de moeite waard.
Ik stel me voor dat een deel van mijn verzachte kijk op Fortnite’s hele ding het begin van een soort midlifecrisis zou kunnen betekenen, maar hoewel ik nog steeds van mijn tactische en ruige shooters houd, voelt Fortnite gewoon als zijn eigen ding. Vaak registreert het me niet als een schutter en roept het niet dezelfde reacties van mijn hersenen op.
Met zoveel gevarieerde inhoud van schijnbaar de hele popcultuur om uit te halen, kan zelfs het terloops roepen van teamgenoten tijdens een wedstrijd onverwacht grappig zijn. Als je een recente Fortnite-lid bent, weet ik zeker dat je een aantal echt absurde zinnen hebt gehoord – en gesproken – zonder het te beseffen.
“Pas op, John Cena is Nimbusing”, is zo’n onzinnige uitdrukking. Ik kijk niet eens naar Dragon Ball, maar ik weet nu wat een Nimbus Cloud is en wat een Kamehameha doet.
Of, wanneer je snel doelen moet identificeren, zodat je roept: “Spider-Man en Master Chief komen van rechts van ons.” Als je geen context hebt van wat Fortnite is, zou je denken dat je een herseninfarct hebt gehad als je dat hoort. Laatst zag ik Darth Vader een saxofoon spelen in de pre-match lobby.
Deze wens om dingen fris en onvoorspelbaar te houden, maakt deel uit van de formule. De gameplay van moment tot moment profiteert van regelmatige shake-ups van de buitpool – iets wat een bepaalde andere BR-game zich begint te realiseren. Kaartwijzigingen, groot en klein, veranderen het kiezen van drop-spots van alledaags en buitgericht in spannende escapades.
Ik zal uiteindelijk de gameloop waarschijnlijk gaan vervelen, maar ik kan niet negeren hoeveel Epic werkt om de dingen in de game spannend te houden, vooral voor mensen zoals ik die het terloops spelen zonder enige investering in de details.
Ironisch genoeg zette PUBG in die begindagen de toon voor de toekomst van Fortnite. Epic haalt graag ideeën uit andere games zonder spijt. Het gebeurde met Among US, meer recentelijk met Splatoon, en ongetwijfeld vele andere keren daarvoor. Ik geloof nog steeds dat game-ontwikkelaars vrij moeten zijn om elkaars concepten te herhalen, ik wou dat Epic dat niet was dus er schandalig over.
In sommige opzichten bracht deze kleine periode een gedachte terug die ik had toen Fortnite BR een ding werd: deze constante evolutie maakt het spel bijna ongevoelig voor kritiek. Fortnite is een spel over niets. Iedereen had het vorig seizoen over de cross-over van Dragon Ball, deze maand is het Spider-Gwen — wie weet wat de volgende keer de tijdgeest zal domineren?
Hoe kun je adequaat uit elkaar halen wat Fortnite populair/bevredigend/interessant maakt als het altijd muteert en nooit eindigt? Is er een definitief formulier? Ik weet het nog niet. Als je me nu wilt excuseren, een wetenschapper heeft me nodig om iets op te graven zodat ze een zoektocht kunnen voltooien.