Het is echt een goede tijd om fan te zijn van vechtspellen. Schuldige uitrusting is goed, er is een nieuwe Smash alternatief in Multiversuser is waarschijnlijk een nieuwe Netherrealm-game aan de horizon, er is zeker een nieuwe Tekken komen, en Straatvechter 6 is goed onderweg, midden in wat vermoedelijk een meedogenloze promotiecyclus zal zijn in de komende negen maanden of zo.
Er zijn ook veel redenen om enthousiast te zijn over Street Fighter 6 in het bijzonder. Om te beginnen staat Capcom’s vechtgame-eenheid onder nieuw management, en de belangrijkste creatievelingen die verantwoordelijk zijn voor SF6 zijn dezelfde jongens die Street Fighter 5 uit de goot hebben gesleept en er uiteindelijk een hoogwaardige en schokkend uitgebalanceerde game van hebben gemaakt in de laatste seizoenen . Het ziet er ook heel mooi uit – naar mijn mening de best uitziende 3D Street Fighter tot nu toe – dankzij zowel de slimme art direction als de briljante RE Engine-technologie van Capcom.
Maar een ander ding waar ik enthousiast over ben, gebaseerd op wat we tot nu toe van de game weten, is dat het een Street Fighter-traditie lijkt voort te zetten – de moderne vechtgame-trend van gastpersonages ontwijken.
Ik heb geen hekel aan gasten. Sterker nog, ik hou vaak van een goed, goed uitgevoerd gastpersonage. De Mortal Kombat-crossovers naar Injustice (en omgekeerd) zijn gewoon logisch. Ik speelde Spartan Nicole in Dead or Alive 4. Bandai Namco is ook vooral goed in gastpersonages – Link in SoulCalibur 2 en Akuma in Tekken 7 staan stevig bovenaan elke lijst van de meest iconische en beste vechtgame-gasten ooit. Maar… dat wil ik niet voor Street Fighter.
Ik begrijp dat het een gemakkelijke manier is om een hype te genereren en voor je game om een nieuw publiek te bereiken. Ik weet ook dat de kracht van de crossover in de hoofden van ontwikkelaars is gestold dankzij het monsterlijke succes van games als Smash en, natuurlijk, Fortnite. Ik snap dat allemaal. Helaas, voor mijn zonden, ben ik een Street Fighter-persoon. Sorry, het spijt me. Ik heb geprobeerd dat niet te zijn. Maar ik kan het niet helpen. Dat ben ik. En dat betekent dat ik denk dat Street Fighter een rijkdom aan beschikbare personages heeft, en in de richtingen die het kan gaan met nieuwe personages, dat ik liever niet heb dat personage-slots verspild worden aan gasten.
Capcom heeft genoeg verkooppunten als het een crossover-game wil maken. Zelfs als de Marvel-relatie niet meer te repareren is na de treurige MVC Infinite (wat het misschien is, of misschien niet – gezien Marvel Vs. Capcom 2 eindelijk opnieuw wordt uitgebracht dankzij Arcade1Up), zou Capcom gemakkelijk een ‘versus’-spel kunnen doen met een andere uitgever ala Capcom vs SNK, of zelfs een generieke Versus-jager waar het Capcom’s beste is tegenover personages van een reeks externe bedrijven die zich hebben aangemeld voor individuele deals, in Smash Bros.-stijl. Als het de wens is om Ryu Ryo Hazuki te zien slaan, weet je, het kan daar gebeuren. Of in Project X Zone. Of, inderdaad, in Fortnite. Zet Ryo in Fortnite!
Een deel van waarom ik het leuk vind, denk ik, is omdat elk ander groot vechtspel is begonnen te buigen voor deze trend. SoulCalibur was de eerste die het concept echt omarmde (voor beter en slechter), maar het verspreidde zich wijd en zijd – naar MK, Tekken, DOA, Samurai Shodown en Killer Instinct. Street Fighter is ‘puur’ gebleven en heeft zijn crossover-ambities in aparte games behouden. Ik vind dat erg leuk.
Ik hou ook echt van de opwinding om het Street Fighter-universum te zien bouwen. Als je deze games slechts zijdelings volgt, ben je je waarschijnlijk niet bewust of maakt het je gewoon niet uit – wat eerlijk genoeg is – maar Street Fighter heeft een verrassend rijke verhaallijn met redelijk goed gedefinieerde personages en een canon die over het algemeen logisch is. Het gevoel van groei in het universum is op een ongekend niveau met SF6, ook gezien het feit dat het eindelijk een nieuwe game is die de tijdlijn van de serie naar voren schuift — wat een zelfverzekerde, meesterlijke Ryu en een Chun-Li betekent die op een jonge leerling is aangenomen, voor voorbeeld. Iedereen is over zijn Shadaloo-gerelateerde trauma’s heen, en dat is geweldig.
Vanwege de manier waarop Street Fighter verder gaat, is het zien van de onthulling van nieuwkomer Kimberly deze maand een feest voor liefhebbers van zowel movesets als verhaallijnen. Vanuit een gameplay-perspectief ziet Kimberly eruit als een interessante mix van bekende moves met een nieuwe graffiti-getinte street twist. Voor degenen die om de personages geven, is het een sensatie om de afstamming van klassieke personages zoals Guy en Maki te zien overgaan op een cool nieuw gezicht.
Ik vind het ook leuk dat Street Fighter 5 en 6 allebei diep hebben nagedacht over veel terugkerende personages – wat betekent dat in plaats van er identiek uit te zien en te spelen, personages door elkaar worden gehaald en op interessante manieren worden veranderd. Ryu, hoe oud hij ook mag zijn, heeft een paar geheel nieuwe technieken in SF6 die zijn manier van spelen aanzienlijk zouden moeten veranderen. Dit is waar ik liever ontwikkeltijd en -inspanning zie dan personages en mechanica uit andere games opnieuw te creëren.
Dit kan natuurlijk allemaal veranderen. Capcom zou kunnen aankondigen dat Sub-Zero morgen naar SF6 komt. Het lijkt echter niet waarschijnlijk — een vroeg lek dat de volledige cast van het spel leek te onthullen, bevatte alleen Street Fighter-veteranen en geheel nieuwe personages. Ik hoop dat de game zo blijft, zelfs met DLC.
Gastpersonages zijn cool. Ik wil niet dat wat ik hier heb gezegd iets anders suggereert. Maar in een wereld waar elke andere vechtgame het gevoel heeft dat het gasten heeft, en met hele genres gebouwd rond enorm lucratieve cross-over-vechters zoals Smash en Multiversus, ben ik zeker blij dat Street Fighter het duidelijk lijkt te spelen en zijn sandbox behoudt zuiver. Moge dat lang doorgaan.