Als je het afgelopen jaar enige aandacht hebt besteed aan fans van vechtgames, influencers of spelers, dan weet je dat Project L de dreigende aanwezigheid is die vanuit de duistere toekomst naar ons dondert. Het is de olifant in de kamer in de puurste zin, een aanwezigheid waar elke nieuwe release, elke nieuwe aankondiging en elke nieuwe ontwikkeling in het genre omheen wordt gemeten.
De mensen bij Riot Games lijken de omgeving waarin ze lopen te begrijpen; R&D-projecten die groen licht krijgen en op de voorgrond treden. Het allereerste nieuws dat we ooit zagen met Project L draaide om de gewaardeerde en ervaren medewerkers die de ontwikkeling leidden, een strategie die Riot eerder had gebruikt met Legends of Runeterra en Valorant, die grote namen in hun respectieve genres verdedigden. Dit, zoals het duidelijk de bedoeling was, maakte elke 30+ jaar oude buster met een arcadestok een beetje heet rond de kraag. Volg dat op met aankondigingen van free-to-play, geweldige netcode en een 2v2-formaat, en de broek viel uit.
Maar hoewel Riot de menigte met in dozen verpakte exemplaren van Street Fighter 4 gehyped kan hebben, is het aantoonbaar veel belangrijker voor het succes van Project L op de lange termijn dat het de niet-vechtende game-menigte wint. De League-, Valorant-, Runeterra- en Wild Rift-gemeenschappen doen niet alleen de FGC in de schaduw, maar zijn hoogstwaarschijnlijk ook de eerste groep echt frisse spelers die Riot’s inval in vechtgames als eerste zullen kiezen. De grote vraag die op dit moment bij mij opkomt met betrekking tot Project L is simpelweg: ‘geven League of Legends-spelers er echt iets om?’
Om daar achter te komen, stapte ik FADC in een vliegtuig naar Kopenhagen en sprong ik veilig op een trein naar Malmö, Zweden naar de League of Legends LEC-zomerfinale. Het eerste evenement met een live publiek in twee jaar, en een hotspot voor competitieve Riot-fans die – in theorie – zouden moeten kopen wat Project L verkoopt.
“Ik hou niet echt van de Street Fighter-games”, geeft Alex toe, die met hun drie oude gamevrienden Kate, David en Owen naar Zweden reisde om de finale te bekijken. “Ik ben meer een fan van RPG’s en League heeft op een bepaalde manier RPG-elementen.”
“Ik denk dat het gewoon makkelijker is om samen te spelen!” volgt Kate. “Bij een vechtgame kun je niet echt samen spelen, terwijl dat in een MMO wel kan. We spelen veel samen in WoW, New World… dat soort games”. Van de groep was niemand bijzonder enthousiast over de vechtgame gebaseerd op het genre zelf of de link met het bredere LoL-universum, ongeacht hun langdurige ervaring met League en competitieve online gaming.
Er waren echter enkele ‘What If’s’ die de opwinding onder de groep deden stijgen, en die blijkbaar een heel eind zouden helpen om ze voor zich te winnen. Alex brengt het idee naar voren, dat op zijn beurt zijn vriendengroep instemmend knikt: “Misschien als ze een functie hadden zoals in Tekken Tag Tournament waar je tussen spelers kunt wisselen en anderen kunt taggen – als we in de rij zouden kunnen staan als een vijf of vier en tag elkaar erin, dat zou geweldig zijn.”
Het is vermeldenswaard dat van de Riot Games-catalogus de overgrote meerderheid (met uitzondering van Legends of Runeterra, waar we later op terugkomen) groepen vrienden in staat stelt om actief samen te spelen, tegelijkertijd, tegelijk. Vechtspellen zoals Mortal Kombat hebben geprobeerd de hele bende in de ervaring te brengen met King of the Hill-modi, maar zelfs dat laat de overgrote meerderheid van de spelers nog steeds vaker wel dan niet in een toeschouwerspositie. De overweldigende houding die ik vond van degenen die afgelopen weekend de LEC-finale bijwoonden, was dat ze liever in de actie zouden springen naast hun vrienden op de een of andere manier, waarbij sommigen benadrukken dat het de mogelijkheid is om met vrienden te spelen waardoor ze bepaalde Riot-titels blijven spelen.
Een deelnemer, een van de weinige diehard Rogue-supporters die ik in de rij met expomerchandise zag staan, hield Project L sinds de release in de gaten. Hij vond het “echt briljant”, dat de game problemen oploste die andere grote jagers hadden, maar kwam toch met een zorg weg. “Van wat we nu weten, is er geen unieke functie die geen enkel ander vechtspel heeft? Legends of Runeterra heeft dit grote rogue-achtige ding voor één speler, League heeft seizoensevenementen en Urf. Ik zou graag zien dat de vechtgame mensen echt verrast met een nieuw idee.”
Het is echter niet allemaal kommer en kwel, noch tragische onverschilligheid. Geen enkele persoon met wie ik sprak, zei dat ze tegen Project L waren vanwege twee hoofdredenen: gratis te spelen en de verbinding met het League-universum.
‘Ik ga het proberen, want waarom niet? Alle games die Riot heeft uitgebracht waren goed – ik heb TFT gespeeld, ik heb Legends of Runeterra gespeeld, en natuurlijk ben ik op dit moment groot in Valorant, en het was niet dat ik echt geld hoefde uit te geven dat was belangrijk voor mij in het begin”, zei Theo, die vanuit Frankrijk overvloog om G2 te steunen. “Ik bedoel, ik speel veel spellen die je moet kopen, zoals grote spellen voor één speler, maar ik speel alles wat gratis is. Ik heb shit gespeeld, maar zolang ik geen geld verlies door het te proberen, vind ik het niet erg!”
Tijdens het rondlopen op de expo en buiten de arena voorafgaand aan de wedstrijden tijdens het weekend, was het een beetje wild om een menigte mensen te zien waarvan ik eerder had gedacht dat ze op de eerste dag niet aanwezig waren voor een door Riot gemaakte jager die klaar was voor het spel, maar met enkele serieuze kanttekeningen. Een paar uitgelezen League-spelers brachten echter ook een aspect van competitieve vechtspellen ter sprake waarvan ze echt hoopten dat Project L ze zou vastleggen. Bogdan uit Roemenië, van top tot teen gehuld in Fnatic-merchandise, hoopte op iets van dat ouderwetse gemeenschapsgevoel. “Ik zou graag de hype willen zien die er vroeger was, zoals Street Fighter, dat is wat je nodig hebt om een echt toegewijde community te creëren.”
Een ander, Stefan uit Duitsland, was als een tiener zonder tijd. Hij werd zichtbaar opgewonden toen ik Project L ter sprake bracht, zei dat hij de recente Illaoi-update had bekeken en gelezen, en “het soort geweldige momenten wilde zien dat je terugkreeg in de Marvel vs Capcom 3 dagen”, en beweerde dat hij de “ruwe ’ momenten die hij zich herinnerde die hij toen had gezien. Een League of Legends-fan met een diepe liefde voor de vechtgame-evenementen begin 2010? Het voelde alsof een eenhoorn tegen me praatte voordat hij de arena van Malmö binnenstapte.
Al het bovenstaande is duidelijk afkomstig van een klein aantal van een enorm evenement, maar als hardcore League-fans een en al – hardcore genoeg om serieus geld uit te geven aan een vlucht naar het buitenland voor League – is het onmogelijk om te beweren dat ze geen meningen hebben die indicatief zijn voor de gedachten van de bredere spelersbasis. Van wat ik in Zweden heb gezien, heeft Project L misschien belangrijke punten gewonnen met vechtgame-dorks zoals ik, maar ze moeten de gelovigen van Riot nog steeds voor zich winnen.
Bekijk voor meer berichtgeving over Project L onze artikelen over vijf Leagoe of Legends-personages die we graag zouden zien in Project L, en ook waarom Project L het in zich heeft om het groot te maken.