Toegegeven, mijn verwachtingen voor NieR: Automata op de Nintendo Switch waren vrij laag. Ik hou meer van Nintendo’s handheld dan de meeste anderen, pak hem elke dag bijna genoeg op, maar ik ben ook behoorlijk gewend aan de beperkte prestatiemogelijkheden (zoals iedereen die Dark Souls op het platform heeft opgepikt, je zal vertellen).
Dus toen ik afgelopen week de kans kreeg om NieR:Automata op Switch te spelen, begon ik de download met een trilling van ‘als’ en ‘maar’ bij de hand. Maar hoewel ik nog maar ongeveer acht uur bezig ben met Yoko Taro’s verontrustende meesterwerk, kan ik niet wachten om het tot het einde te zien (of 26 eindes, in dit geval).
Gisteren zagen we de jubileumeditie van The Elder Scrolls V: Skyrim naar Switch komen, en dit is een van de vele grote titels die sinds de release in 2017 naar de handheld zijn geport. Er zijn ook Dark Souls, Wolfenstein en The Witcher 3, om maar een paar triple-A-molochen te noemen op de hybride thuisconsole / handheld-apparaat. Als je een van deze games hebt opgepikt, weet je dat ze zich zeker gecompromitteerd voelen op de Switch in vergelijking met andere platforms.
Nu heb ik NieR:Automata nog niet eerder gespeeld, maar ik heb genoeg streamers, video’s en willekeurige clips op Twitter gezien om te weten dat ik een fantastische rit tegemoet ging. Ik wachtte specifiek tot de game naar Switch zou komen om het te proberen, zodat ik rond kon dwalen en gevechten kon aangaan als 2B en de androïden kon leren kennen vanuit het comfort van mijn bank.
Ik wilde blindelings naar binnen gaan – kijk hoe goed NieR:Automata speelde en presteerde, geplet om gemakkelijk tussen mijn handpalmen te passen. En weet je wat? Ik word er aangenaam door weggeblazen. Ik ben echter terughoudend om de haven een wonder te noemen; we hebben gezien dat de tovenaars van Virtuos er op de een of andere manier in slagen om LA Noire naadloos te laten werken op Switch (zelfs als er niet echt genoeg opslagruimte is op een standaard Switch om het spel te spelen. Oeps.)
Virtuous is hetzelfde team dat games als Dark Souls Remastered en Bioshock: The Collection naar de handheld bracht, dus het zou me niet moeten verbazen dat NieR:Automata zo naadloos speelt als het doet. En ook zonder problemen met audiocompressie – stel je dat eens voor! Met 30 fps beheert NieR:Automata 1080p in het dock en 720p bij handheld spelen. Omdat NieR: Automata zo sfeervol is als het is, voelt het alleen maar goed om dit waar mogelijk op een groter scherm te spelen; dat gezegd hebbende, handheld spelen is nog steeds een probleemloze ervaring (als je gezichtsvermogen beter is dan het mijne, hoe dan ook).
Begrijp me niet verkeerd, mijn Switch klonk als een stoomtrein tijdens de opening van de game, maar na de eerste 15 minuten was de rest van mijn reis tot aan het verlaten van het Amusement Park zeker van hoge kwaliteit. Frames kunnen vallen te midden van drukke gevechtsscènes, zoals te verwachten is, maar knoeien met een paar visuele instellingen en dit wordt nauwelijks merkbaar.
Voor een port die niet voor de volle prijs wordt verkocht, voelt het als een no-brainer om dit op te pikken als een oude NieR-fan, of iemand die de game voor het eerst comfortabel wil proberen (zoals ikzelf). Virtuous is duidelijk meesterlijk als het gaat om het naar de Switch brengen van grote titels, en het terugwinnen van de wereld van machines als 2B, 9S en A2 voelde nog nooit zo goed. Je zou zelfs kunnen beweren dat die incidentele frame-drops je helpen het gevoel te krijgen dat een Android glitt tijdens het spelen, als je wilt. Je weet wel, om in het hele metacommentaar te passen waar NieR in uitblinkt.
Al met al ben ik blij dat ik heb gewacht tot NieR:Automata op Nintendo Switch arriveerde, en ik ben erg benieuwd hoe de handheld het houdt terwijl ik op weg ben naar deze 26 eindes waar iedereen me steeds over vertelt.